RECENZJA do gry Yie Ar Kung-Fu (J) (V1.4) |
||||
|---|---|---|---|---|
|
||||
|
Wydawca: Konami Dystrybutor: Konami Data wydania: 22 kwietnia 1985 "Yie Ar Kung-Fu"... iluż czytającym niniejszą, skromną recenzję zakręciła się sentymentalna łezka w oku? Często się słyszy: "w tym szaleństwie jest metoda". Jest to idealne odniesienie do omawianego tytułu, który udowadnia, że naprawdę wielcy wpadają na najprostsze pomysły i owe realizują. A Konami to naprawdę gigant jeśli chodzi o gry na platformę NES i nie tylko. Karateka o nazwisku Lee staje do przedsięwzięcia mogącego być szeregiem indywidualnych pojedynków, bądź też jakimś turniejem sztuk walki. Tego się nigdy nie dowiemy. Wiemy natomiast, że na jego drodze staje pięcioro przeciwników o zróżnicowanym stopniu trudności oraz strategii przyjętej podczas walki: Wang (kendo), Tao (plucie ogniem), Chen (nun-chaku), Lang (nin-jitsu) i Mu (sumo). Tymczasem, między upierdliwym Chenem a uroczą Lang na pana Lee czeka "Bonus Round", która jest jedną z najbardziej irytujących w historii gier na konsolę Nintendo Entertainment System. Jednak nic nie odbierze tej grze potęgi i specyficznego przyciągania, które każe do niej wracać dosyć często. Potencjalnie ubożuchną grafikę, nad którą nie ma sensu się zbytnio rozwodzić (choć animacje postaci są naprawdę genialne) rekompensuje przyjemna melodyjka (nie irytuje mimo tego, że leci na okrągło) i śmieszne odgłosy wydawanych ciosów oraz trafień. Nie ma sensu już mówić o ogromnej grywalności, która rozumie się sama przez się. Oczywiście zaprawieni wojownicy bez zbędnej straty czasu wybierają "Level 2", gdzie dla zbyt dufnych w siebie karateków schody zaczynają się już na pierwszym przeciwniku. "Yie Ar Kung-Fu" to gra, której nie trzeba reklamować. Już dobry kawałek czasu bawi ona graczy na całym świecie. Pan Lee może być ewentualnym idolem wielu nastolatek. Rzecz obowiązkowa dla wszystkich, którzy uważają się za znawców tematu zamkniętego w skrócie: "NES". |
||||
|